HOE KOM JE VOOR DE DAG? (2024)

Mijn naam is Dalzell en ik beschouw mezelf als non-binair. Mijn familie komt uit Guerrero en nu woon ik in Mexico-Stad. Ik experimenteer met textiel en gebruik restmaterialen om kunst en kleding te maken. Soms maak ik kleding voor andere non-binaire mensen. Het is echt mooi om te zien dat mensen van je kunst houden en ermee omgaan.

Mijn tante en grootmoeder leerden me met de hand naaien toen ik vijf was. Ik begon met modellenwerk zodat ik me een naaimachine kon veroorloven en maakte mijn eerste overhemd toen ik in de zesde klas zat.

In 2020 voelde ik me niet verbonden met mijn lichaam en de manier waarop mensen me zagen. Ik verloor veel gewicht door afschuwelijke verwachtingen van hoe ik dacht dat non-binair eruit hoorde te zien.

Wat mij redde was het naaien van mijn eigen kleren, want je hoeft niet na te denken over: “Welke maat heb ik?” Of: “Dit is voor mannen en dit is voor vrouwen.” Je maakt het gewoon voor jezelf. Kleren worden gemaakt voor mensen, niet de mensen voor de kleren.

Ik kom voor de dag als “dapper”. En “kwetsbaar”. Ik denk dat die twee samengaan omdat je dapper moet zijn om kwetsbaar te zijn.

Ik hoop dat het feit dat ik mezelf ben en doe wat ik doe andere mensen inspireert om het gevoel te krijgen dat ze aan geen andere normen hoeven te voldoen dan hun eigen normen.

Cake: Ik ben Sam, maar vrienden noemen me Cake. Iemand gaf me die naam als tiener omdat ik schattig ben, zo zoet. Ik ben een Puerto Ricaanse prinses, de mooiste van Coney Island en ik woon nu in Brooklyn met mijn vrouw Britt. We hebben een collectief genaamd Girls Only en doen aan tatoeëren en maatschappelijk werk.

Britt: Voor ons is de naam “Girls Only” inclusief omdat iedereen “the girls” kan zijn, weet je? Ongeacht het geslacht.

Ik kom uit Maryland, maar ben al acht jaar in New York. Ik noem mezelf graag de mensenkampioen van beroep. Ik werk in HR van 9 tot 5 en bij Girls Only ben ik degene die de mensen verbindt – de persoon achter de schermen.

Cake: We doen maatschappelijk werk op een manier die voor ons persoonlijk is. Ik kom uit een liefdevolle familie en had altijd supergrote verjaardagen, dus op een keer gaven we een feestje voor kinderen in een vrouwenopvangcentrum. Ik herinner me dat een klein meisje zei ... ik moet huilen als ik eraan denk ... “Ik voel me net een prinses.” Dat is me bijgebleven.

Britt: Dat is écht, weet je? Tijdens de pandemie hebben we een koelkast neergezet en voedsel weggegeven aan gezinnen in Coney Island. Dat is een moment waarop je jezelf kunt knijpen en je menselijk kunt voelen.

Als we kijken naar hoe we voor de dag komen, is het woord dat het beste bij ons past “echt”. Girls Only voelt echt organisch aan. We hebben een natuurlijke manier om mensen binnen te halen – vrienden, familie, mensen van wie we geen idee hebben wie ze zijn – en hen het gevoel te geven dat ze deel uitmaken van het team.

We zijn ongelooflijk dankbaar voor het leven dat we mogen leiden, maar we voelen ons er ook heel nederig door. Je hebt geen idee totdat je naar buiten stapt. Hoe meer we als individuen bleven groeien, hoe meer we ons realiseerden hoe belangrijk de ruimtes voelden die we voor anderen maken.

Cake: Als je kunt, neem dan je biezen en ga naar een stad. Ik ben opgegroeid in NYC met ongeveer een miljoen hom*o's in mijn Puerto Ricaanse familie. Maar ik heb het gevoel dat op plaatsen waar het niet veilig is, ik niet boos op je ben omdat je in de kast zit. Je hebt maar één leven en dat moet je gewoon leven. Er zullen dingen zijn die je doet die mensen ongelukkig maken, maar je moet leven naar wie je bent. Jouw geluk is nummer één. Dat is het.

Britt: Koester wie je wilt worden en begin je zo te vertonen. Voor mij was het pas toen ik precies begon te belichamen hoe ik mezelf zag – piercings, tatoeages, mijn haar, alles – dat ik dat begon uit te drukken.

En het andere deel is: houd de reis in een dagboek bij. Want ook dat is een deel van je zelfexpressie: je groei onderweg zien en herkennen, terug kunnen kijken en overdenken hoe ver je bent gekomen.

Cake: Als bondgenoot kun je het beste luisteren. Zelfs naar mensen waar je het niet mee eens bent, zolang ze niet schadelijk zijn voor iemand. Veel problemen in de wereld op dit moment hebben te maken met mensen die niet naar elkaar luisteren. We hebben allemaal onbewuste vooroordelen, zelfs de queer gemeenschap. Maar je hoeft me niet te begrijpen, je hoeft me alleen maar te respecteren.

Britt: Pauzeer voordat je een oordeel velt. Je kent de levenservaring van iemand anders nooit. Dat is het. Punt uit. En luister actief. Er is een verschil tussen luisteren en actief luisteren. Zo kun je jezelf in de schoenen van een ander plaatsen.

Mijn naam is Tanaka, van en ook in Londen. Mensen noemen me een woordkunstenaar, maar ik noem mezelf gewoon dichter. Tijdens de pandemie werd ik eerstehulpverlener voor geestelijke gezondheid. Ik geef faciliterende workshops over schrijven, zelfexpressie en autonomie – manieren om jezelf te vinden en emotioneel te reguleren en te verwoorden hoe je je elke dag voelt.

Toen ik in het reine kwam met mijn trans-zijn en in een sfeer verkeerde waarin dat niet geaccepteerd werd, begon ik te schrijven om de spanning en de twijfels over mezelf kwijt te raken.

Ik kom “meelevend” voor de dag. Een oordeel is makkelijk om te hebben en iedereen kan het hebben omdat het gratis is. Maar mededogen laten we mensen voor betalen en het zou gratis moeten zijn.

Ik weet hoe het is om zoveel van jezelf te moeten verbergen zodra je door een bepaalde deur gaat en hoe moeilijk dat kan zijn. Ik schrijf mijn gedichten dus net zo goed voor andere mensen als voor mezelf – omdat ik die andere mensen ben. Ik zie mezelf in de mensen die naar me luisteren.

Ik denk dat het belangrijk is om tevoorschijn te komen als verteller, want wie anders zal de verhalen delen die anderen niet kunnen delen of daar te bang voor zijn?

Als je niet je ware zelf kunt zijn op een innerlijk niveau, raad ik aan om gewoon eens per week een minuut lang op te schrijven hoe je je voelt. Neem er de tijd voor. En dan gaat die ene minuut naar vijf, naar tien, omdat je gaat zeggen: “Wacht, voor deze minuten hoefde ik me niets aan te trekken van andermans mening. Alleen ik en mijn pen of mijn notitie-app, we hebben een geheim bewaard.” Want dat is wat het schrijven van een dagboek is, echt – je eigen geheimen bewaren.

Sinds kort heb ik ook cabaretclubs gevonden. Een komiek zijn is iets waar ik echt bang voor ben, maar troost vinden in de moed van anderen – dat helpt.

Zeg als eerste in de zaal je voornaamwoorden. Dat verwoordt zo veel in zo weinig woorden.

Je zegt tegen iedereen: “Ik ben een bondgenoot en ik ben me ervan bewust dat er andere mensen op deze wereld zijn wier voornaamwoorden misschien anders zijn dan de mijne.”

Het is cool om naar hom*oclubs te gaan. Pride-evenementen zijn superleuk. Maar corrigeer je je moeder als ze je vriend of vriendin verkeerd benoemt?

En als het veilig is, spreek je dan uit. Je hoeft niet veel te zeggen, maar iets zeggen als iemand wordt lastiggevallen kan iemands werkelijkheid veranderen – zodat diegene zich niet meer zo angstig en alleen voelt.

Ik ben Toshi. Ik kom uit Nagoya, Japan, maar woon nu in Tokio. Ik ben de eigenaar van Tokyo Rebels, Inc. Als eigenaar van een Japans modellenbureau verwachten de mensen dat ik er op een bepaalde manier uitzie en me kleed. Maar ik laat me niet graag in een hokje stoppen. Dus ik kom gewoon opdagen met een mohawk en de mensen hebben zoiets van: “Hallo! Wie is dat?”

Toen ik jong was, was hom*o zijn en jezelf zijn NIET oké. Ik had geen veilige plek. Dus wilde ik de mijne creëren. Modellenwerk was de perfecte manier om uiteenlopende regenboogmensen van overal naar Tokio te halen en een wereld te creëren die ik als queer kind in Japan had willen hebben.

Ik gedraag me “rebels”. Ik ben 110% mijn queer zelf en verschijnen als queer vrouw die zich niet ‘traditioneel’ vrouwelijk kleedt in Japan is al een statement maken, want in mijn cultuur gaat men ervan uit dat als je een vrouw bent, je je op een bepaalde manier moet kleden en gedragen. Ik wil al die regels doorbreken.

Ik dacht dat de mode-industrie in Japan meer open zou zijn, maar dat is niet zo. Ik wil grenzen verleggen om de geesten van mensen te openen en hen te laten zien dat we bestaan, dat het natuurlijk is en dat iedereen erbij hoort.

Kap met mensen die je veroordelen of ongelukkig maken. Het is soms moeilijk, maar dat is wat ik heb gedaan.

Niet leven zoals je werkelijk bent of proberen te veranderen zal je nooit gelukkig maken, dus creëer je eigen veilige ruimte van mensen die van je houden en je waarderen om wie je bent.

Protesten zijn niet echt iets in Japan, dus ik zou willen dat mensen zich meer zouden uitspreken. Vooral hetero's, want de cultuur hier wordt gedomineerd door mannen.

In Japan hebben we als LGBTQ-gemeenschap geen rechten. We kunnen zelfs niet trouwen. Het is moeilijk om open te zijn en uit de kast te komen. Sommige mensen vinden het heel moeilijk om gewoon zichzelf te zijn.

Maar mannen hebben zoveel macht. Zij zijn degenen die dingen kunnen veranderen.

Mijn naam is Sean. Ik kom uit San Bruno, Californië, en ben nu instructeur bij Stud Country, een sociale club voor linedancing die naar verschillende locaties in Los Angeles reist. De geschiedenis van queer countrydansen is echt interessant voor me en ik wil het in leven houden door het te laten veranderen en groeien.

Het was nooit mijn bedoeling om instructeur te worden. Toen ik naar LA verhuisde, vertelde iemand me over Oil Can Harry's, een hom*obar die in 1968 opende en twee keer per week linedance-avonden organiseerde. Ik was op slag verliefd en kwam vijf jaar lang elke dag. Toen, triest verhaal: Oil Can Harry's sloot tijdens Covid.

In een poging die leegte op te vullen, vroeg een vriend met een dansstudio of ik les wilde geven. Al die mensen die nog nooit aan linedancen hadden gedaan, kwamen opdagen en zo ontstond een hele nieuwe gemeenschap.

Je kunt niet alleen linedancen, weet je. Dat ik de queer linedancing-gemeenschap kan laten groeien, vervult me. Het is niet eens meer voor mij. Het is voor iedereen. Het is echt melig en echt leuk en echt f*cking mooi om samen op de dansvloer te staan.

Ik kom “elke dag” opdagen. Soms kom je halverwege opdagen en dat is genoeg. Je hoeft niet in het middelpunt van de belangstelling te staan of op iemand indruk te maken. Het enige wat je hoeft te doen, is elke dag komen opdagen en je maakt deel uit van het helpen van iedereen om dat goede gevoel te krijgen.

Als je een veilige plek hebt gevonden, is het belangrijk om daaraan vast te houden. Of het nu een activiteit is, een gemeenschap, werk, regelmatig naar die plek kunnen gaan die je door de week loodst en ervoor zorgt dat alles goed voelt…

Dat is wat linedancing voor mij was toen ik begon en nu kan ik dat delen met andere mensen.

Als je dat nog niet hebt, zoek dan een vriend of vriendin en probeer iets nieuws. En stel je alle goede dingen voor die daaruit kunnen voortkomen. Ik was zo bang om dansles te geven. Maar in plaats van me zorgen te maken over hoe het fout kon gaan, had ik zoiets van: “Hoe kan dit goed gaan?”